Zdjęcie: Wikipedia
Historia działa samobieżnego 2S1 Goździk, które może pokonywać przeszkody wodne, rozpoczyna się pod koniec lat sześćdziesiątych XX wieku.
Wtedy zaczęły się nad nim prace konstrukcyjne. Opracowując konstrukcję wykorzystano czołg pływający PT-76 oraz przedłużone podwozie transportera opancerzonego MTLB.
Prottoyp działa został skonstruowany w roku 1967. Jego produkcja seryjna zaczęła się w roku 1971. Działo powstawało w ZSRR do roku 1991, w Bułgarii oraz w Polsce, w Hucie Stalowa Wola w okresie od 1984 do 1991 roku. Polskie zakłady wytworzyły 602 egzemplarze, z czego 73 zostały wyeksportowane. Na wyposażenie państw należących do Ukłądu Warszawskiego haubice te były wprowadzane od roku 1971. Później zostały one przyjęte na uzbrojenie niektórych krajów afrykańskich i arabskich. W armii polskiej haubice 2s1 Goździk zostały przyjęte na uzbrojenie w roku 1974. W roku 1990 na wyposażeniu armii polskiej znajdowało się 534 egzemplarzy haubicy. Samobieżna haubica 2S1 Goździk charakteryzuje się niską wysokością oraz posiada klasyczny układ konstrukcyjny. Kadłub jest stworzony ze spwanych płyt pancernych. W części przedniej znajduje się układ napędow, za nim jest umieszczony przedział kierowania, w środku jest silnik, a ztyłu przedział bojowy oraz skłąd amunicji. W wieży, która znajduje się z tyłu haubicy jest umieszczona haubica 2A31o kalibrze 122 mm. Jest ona wyposażona w przedmuchiwacz przewodu lufy, dwukomorowy hamulec wylotowy i zamek klinowy. Wieża jest wypsoażona w mechanizm zasilania amunicji. Szbkostrzelność haubicy wynosi od 5 do 7 strzałów na minutę. W pojeździe jest przechowywanych 40 sztuk pocisków. Do napędu jest używany w zależności od wersji silnik wysokoprężny JAMZ-238N lub SW-680T.
Niewątpliwie haubica samobieżna 2S1 Goździk jest popularną bronią. Była używana w konflikcie w Gruzji oraz Iraku.
